Jij draagt een bril? Dan ga je deze herkennen.
Er zijn mensen die hun bril alleen opzetten tijdens het autorijden. Of bij het lezen van de kleine lettertjes op een potje sambal. En dan heb je de échte brillendragers. Mensen die al zó lang een montuur op hun neus hebben dat ze vergeten hoe het zonder was. Die ’s ochtends hun bril nodig hebben om hun bril te kunnen zoeken. Die weten dat regen, mist en een warm pannenkoekenrestaurant allemaal vijanden zijn.
Als jij jezelf herkent in deze beschrijving, dan ben je op de juiste plek. Want het leven met een bril is praktisch, ja. Maar óók een bron van verwarring, onhandigheid en onbedoeld theater. Het lijkt soms wel alsof brillen een eigen wil hebben. Ze verdwijnen, beslaan, schuiven van je neus op de minst handige momenten, en kosten je op jaarbasis meer schoonmaaktijd dan je hele badkamer. Hier zijn 10 dingen die jij ongetwijfeld maar al te goed kent. En als je er nog eentje mist: laat ‘m vooral weten.
Je hebt de hele ochtend gezocht naar je bril. En hij zat. Op. Je. Hoofd.
Het is een klassieker. Je kunt niets vinden zonder bril, dus je begint blind te tasten. Over de tafel, naast de bank, achter het keukenkastje. Je begint aan jezelf te twijfelen. Totdat iemand je aankijkt en zegt: “Zit hij niet gewoon op je hoofd?” En jawel. Daar zat hij al een kwartier.
Wat het extra frustrerend maakt, is dat je hem ook niet vóelt zitten. Je bent zo gewend aan dat stukje kunststof of metaal boven je oren, dat je hersenen hem gewoon wegfilteren. En dus loop je minutenlang als een soort slapstickversie van jezelf door het huis. Totdat je het opgeeft of iemand het opmerkt.
Regen is de natuurlijke vijand van brillenglazen
Een regenbui lijkt op zich niet zo erg, tot je met je bril buiten loopt. Binnen vijf stappen zie je niets meer. Alleen maar druppels, reflecties en vlekken. Je veegt met je mouw, je vingers, het helpt allemaal niks. Je loopt verder op gevoel en hoopt dat je geen fietser meeneemt.
Nog erger is het als je én een paraplu probeert vast te houden én je bril probeert schoon te maken. Of als je haast hebt. Dan verandert een klein buitje ineens in een visuele ramp. En nee, ruitenwissers voor brillen bestaan nog steeds niet. Helaas.
Je zonnebril is óf op sterkte, óf een gênante constructie
Zonnebrillen en brillen gaan zelden soepel samen. Je hebt misschien een zonnebril op sterkte, maar die ligt natuurlijk thuis. Dus wat doe je? Je propt een gewone zonnebril over je bril heen. Je weet dat het er niet uitziet. Maar hé: het zonlicht is weg en dat is wat telt.
En dan heb je ook nog van die clip-ons, die je op je bril kunt klikken. In theorie handig, in praktijk voel je je ineens 20 jaar ouder. Of het is zo’n magnetisch systeem dat nét niet goed vastklikt en midden op de fiets loslaat. Wat volgt is een hachelijke vangpoging en een paar stevige scheldwoorden.
Beslagen glazen maken van jou een wandelende mistbank
Zodra je van buiten naar binnen loopt en de temperatuur verschilt, weet je wat er komt. Alles beslaat. Binnen een halve seconde zie je niets meer. Je staat stil, veegt vergeefs met een servetje, loopt alsnog ergens tegenaan en hoopt dat niemand het zag.
De horror is compleet als je een mondkapje op moet. Want dan beslaan je glazen bij elke ademhaling. Je probeert het met speciale sprays, anti-fog doekjes, het strak vouwen van je masker. Maar uiteindelijk geef je het op. Je ademt gewoon minder. Voor de wetenschap.
Iedereen wil even je bril passen – met vette vingers
Zeker als je een opvallend montuur hebt, komt het onvermijdelijk moment: “Mag ik ‘m even op?” En voor je iets kunt zeggen, grabbelt iemand jouw bril van je gezicht met vingers vol chipskruiden. Ze zetten hem op, lachen wat, maken een selfie en geven ‘m terug, compleet besmeurd.
Het toppunt? Als ze vervolgens zeggen: “Hoe kun je hier nou doorheen kijken?!” Precies. Daarom maak ik hem tien keer per dag schoon. Omdat het mijn ogen zijn. Geen verkleedattribuut.
Liggen met een bril is een puzzel die niemand kan oplossen
Op de bank een serie kijken? Prima. Tot je op je zij wil liggen. Je bril zit in de weg, drukt in je slaap of hangt scheef. Je probeert een houding te vinden waarbij je én kunt kijken én geen hoofdpijn krijgt. Spoiler: die houding bestaat niet.
Zelfs slapen met een bril is een valkuil. Je denkt: ik kijk nog héél even wat. Vijf minuten later val je in slaap met bril en al. Resultaat: een scheef pootje, een afdruk op je wang, en de eeuwige schaamte dat je het weer hebt gedaan.
Brillendoekjes verdwijnen altijd als je ze nodig hebt
Je had er vijf. In verschillende kleuren. In elke tas eentje. En nu? Allemaal verdwenen. Niemand weet waar brillendoekjes heen gaan. Dus veeg je maar met je T-shirt. Of een servetje. Of, als het echt moet, met je adem en je mouw. En voel je je daarna lichtelijk schuldig.
Ook berucht: brillendoekjes die wel aanwezig zijn, maar zo stoffig of oud zijn dat je bril er juist viezer van wordt. Of die je pas vindt als je net een hele dag met wazige vlekken hebt rondgelopen. Alsof ze wachten tot het moment voorbij is.
De opticien vraagt: “Zo beter of zo?” en jij denkt: “Geen idee”
Tijdens de oogtest krijg je steeds die vraag: “Is dit scherper? Of dat?” En je weet het niet meer. Je zegt maar wat. “Euh, ik denk één?” En dan krijg je daar een bril op gebaseerd. De eerste weken kijk je twijfelend rond en denkt: had ik toch twee moeten zeggen?
Het voelt als een quiz waarbij je moet gokken. En dan word je ook nog aangemoedigd om eerlijk te zijn, terwijl je het verschil tussen de opties amper ziet. Een bril kiezen is geen exacte wetenschap. Het is een mengsel van hoop, gokken en optische illusie.
Brillen vallen nooit gewoon op tapijt
Wanneer je bril valt, gebeurt dat nooit op iets zachts. Nee, altijd op een randje, een steentje of net tussen twee planken. En natuurlijk met de glazen naar beneden. Alsof de zwaartekracht je wil testen. Eén val later heb je een kras die je eeuwig zal herinneren aan je onhandigheid.
En als je denkt: ik koop gewoon een stevig montuur, kom je erachter dat stevig ook zwaarder betekent. En dat zwaarder weer sneller van je neus glijdt. Kortom: je wint nooit echt.
Zonder bril zie je niets. Met bril zie je soms net iets te veel
Je zet je bril op en ineens zie je álles. Poriën. Stof op de vensterbank. Dat ene haartje op je kin. Je eigen wallen in HD. Soms verlang je bijna naar het zachte wazige uitzicht van daarnet. De wereld is duidelijk, maar ook meedogenloos.
En dan die momenten dat je per ongeluk in de spiegel kijkt met volle scherpte. Dat je schrikt van je eigen gezicht. Of dat je ineens denkt: “Is dat… altijd al zo geweest?” Je ziet dingen die je nooit eerder zag, en sommige daarvan had je liever nooit gezien.
Brildragers herkennen elkaar meteen
Er is een bepaalde blik. Een knikje. Een glimlach. Jij weet dat zij ook last hebben van beslagen glazen, van mensen die vragen “waarom neem je geen lenzen”, en van brillen die spontaan krom buigen. Je hoeft niets te zeggen. Jullie snappen elkaar. Jullie zien de wereld allebei door hetzelfde venster.
En soms heb je zelfs een kort gesprekje bij de opticien. Over monturen, glazen, anti-reflectiecoating en de eeuwige strijd tegen vegen. Het is een kleine gemeenschap, maar een die leeft van medeleven, medemist en medekras.
Tot slot
Of je nu -1 hebt of +5, een bril met dik montuur of een subtiele rand, als je bril onderdeel is van je dagelijkse leven, weet je: dit is meer dan een hulpmiddel. Het is een persoonlijkheid op je neus. Een accessoire dat je niet afdoet zodra je thuiskomt, maar dat meeloopt in je ritme.
En dus mag er ook wel eens gelachen worden om die ongemakken. Want laten we eerlijk zijn: hoe vaak ben jij je bril kwijt terwijl hij gewoon op je hoofd zit?
Laat het ons weten. Welke bril-momenten herken jij? Of heb je nog een legendarisch voorval dat hier absoluut tussen moet staan?
Nog een luchtige blog lezen met een heldere blik? Lees dan onze krentenbollen op vakantie blog.
Over de auteur
